برای تبدیل شدن به قهوه فوری، ابتدا خود دانه قهوه سبز بو داده می شود که طعم و عطر را به ارمغان می آورد. سپس لوبیاها ریز آسیاب می شوند و در آب حل می شوند. سپس محلول به یکی از دو روش خشک می شود: خشک کردن انجمادی، که حذف آب با تصعید است. یا خشک کردن با اسپری قبل از استفاده پودر یا توده ها در آب داغ حل می شوند.
تاریخچه قهوه فوری، یک سفر جذاب و پر از اختراعات در دنیای قهوه است. این نوشیدنی که با نام‌های قهوه محلول و پودر قهوه نیز شناخته می‌شود، از دانه‌های قهوه دم کرده به وجود می‌آید و از دو روش خشک کردن انجمادی و خشک کردن اسپری برخوردار است.
اولین "قهوه فوری" در سال 1771 در بریتانیا تولید شد و با نام "ترکیب قهوه" شناخته می‌شد. این نوشیدنی با حق امتیازی از دولت بریتانیا برخوردار بود. اما اولین قهوه فوری آمریکایی در سال 1851 ساخته شد و در طول جنگ داخلی آمریکا مورد استفاده قرار گرفت.
در سال 1890، دیوید استرنگ از نیوزیلند روشی جدید برای ساخت قهوه فوری یا محلول را اختراع کرد. این روش با نام "هوای گرم خشک" شناخته می‌شد. سپس، در سال 1901، شیمیدان ژاپنی-آمریکایی به نام ساتوری کاتو روشی پایدارتر برای تهیه پودر قهوه محلول اختراع کرد که در سال 1903 ثبت شد.
در دهه 1960، با ابداع روش انباشتگی، قهوه فوری با طعم بهتر و ظاهر زیباتری تولید شد. از آن زمان، این نوشیدنی با محبوبیت روزافزونی روبرو شد.
در دهه 1980، نستله قهوه فوری بدون کافئین را معرفی کرد و تنوع بیشتری به این بازار افزود.
از ابتدای ساخت اولین قهوه فوری تا به امروز، این نوشیدنی به یک تجربه دلپذیر و سریع تبدیل شده است که به راحتی در هر لحظه می‌توانید از آن لذت ببرید.
وارن بو، درنگی در لحظه ها
